Zazdrość niepłodności – o tym nikt nie mówi

Zazdrość niepłodności jest specyficznym uczuciem. Nie życzysz źle swoim bliskim, ale nie możesz nic poradzić na ból, który czujesz, kiedy koleżanki mówią o dzieciach. Jest Ci po prostu przykro, cierpisz. To normalne uczucie, nie jesteś w nim osamotniona. Dziewczyny zmagające się z niepłodnością czują podobnie, ból jest jeden.

Nie lubię ich

„(…) cały czas myślę o tym, że nie mogę zajść w ciążę, że nawet in vitro się nie udało, że znów będę przechodziła tę męczarnię z kolejnym podejściem, że endo mnie zżera, a tu na Fb co rusz jakaś koleżanka, kuzynka wrzuca fotę z brzuchem, albo dzieckiem i aż mnie ściska z zazdrości…, od razu przestaję ją lubić i nie chce mi się nawet do niej odzywać, czy ze mną jest coś nie tak?”

Nie umiem się cieszyć razem z nimi

„(…) moje najbliższe przyjaciółki, koleżanki są w ciąży lub właśnie rodziły, a ja nawet głupiego „gratuluję” nie mogę powiedzieć czy napisać, bo zalewa mnie potok łez…, nie zazdroszczę im w złym sensie, nie życzę niczego złego, ale cierpię, bo tym bardziej do mnie dociera, że innym się udaje bez problemów, wręcz na życzenie, a niektóre nawet się specjalnie nie starały, a ja marzę z mężem o dziecku, odkąd się poznaliśmy i póki co, nie jest nam to szczęście dane 🙁 psychika mi siada, bo dochodzi poczucie bezradności i tego, że go zawodzę, że nie dość, że sama jestem nieszczęśliwa z tego tytułu, to jeszcze unieszczęśliwiam jego.”

Unikam rodzinnych imprez

„Teraz w sobotę babcia męża będzie miała osiemdziesiąte urodziny i robi imprezę dla całej rodziny – ja nie idę – będzie około pięcioro dzieci do drugiego roku życia i jeszcze z siedmioro trochę większych. Powiedziałam mężowi, że musi iść sam, bo ja tam nie wytrzymam słuchania, jakie piękne kupki robią ich dzieci, jakie są cudowne, które ile ma ząbków i jakie pampersy im kupują. Chyba bym się poryczała na oczach wszystkich i wykrzyczała, że jesteśmy po nieudanym in vitro, a poza tym skręca mnie na widok tych dzieci – nie potrafię nawet do nich zagadać, wziąć na ręce czy coś – po prostu paraliż. .Jest coraz gorzej, zwłaszcza po tym in vitro…”

Nie wiem co odpowiedzieć

„Ja ostatnio uciekłam z rodzinnej imprezy, bo miała przyjechać dziewczyna z małym dzieckiem. (…) rozmowy o kupkach, zupkach i innych nie są tak wkurzające jak pytania „Kiedy wy?”, „Co, do pieluch wam się nie spieszy???”. No i wtedy jest pożar lasu i nie przebieram w słowach.”

Wszędzie dzieci

„Jestem po trzech nieudanych procedurach. I po każdym nieudanym transferze musiałam iść do pracy W PRZEDSZKOLU. Wszystko wszystkim, ale trzeba żyć wśród ludzi. Kocham dzieci i kocham moją pracę. Brak dziecka boli, ale nie usprawiedliwia takich cyrków.”

Dlaczego ja?

„(…) pierwszą ciążę straciłam po laparoskopii, wykryciu endo i usunięciu, potem zaszłam w ciążę, urodziłam synka, mimo zagrożonej ciąży, ale dwa i pół miesiąca temu pochowałam drugiego synka, przestało mu bić serduszko. Teraz w mojej rodzinie dwie siostry cioteczne są w ciąży, a ja, mimo to że mam dziecko, nie mogę słuchać, patrzeć a nawet myśleć, nie wiem, czy to zazdrość, ale na pewno wielki żal, że znów mnie to spotkało, dlaczego właśnie mnie, dlaczego u nich jest wszystko ok, a mój synek nie żyje. To wielka tragedia stracić dziecko, to wielka tragedia nie móc mieć dziecka, kiedy się pragnie z całych sił.”

Dostęp dla wszystkich

Wolny dostęp

Ten materiał dostępny jest dla wszystkich czytelników Chcemy Być Rodzicami. Ale możesz otrzymać więcej posiadając Kontro Premium!

Sprawdź Konto Premium Zaloguj się