Od niedawna zauważam w sobie wewnętrzny radar. Wyłapuje on niepłodne pary. Nie wmontowałam go sobie celowo. Pojawił się nagle i mnie nieco konfuduje — wszędzie wokół widzę Niepłodnych. Zresztą, mam wrażenie, że sama wyglądam, jakbym na czole miała napisane: „Jestem Niepłodna” i że wszyscy wokół wiedzą, jakie męki przeżywam na widok kolejnej kobiety w ciąży i kolejnego małego dziecka.
Jakiś czas temu z powrotem zaczęłam być, a nie tylko bywać w kościele — i to nie tylko wtedy, gdy jest pusty i jest tak cicho, spokojnie, ale i wtedy, gdy jest pełny, gdy ksiądz grzmi z ambony, a wokół mnie kręci się co najmniej kilka małych brzdąców, doprowadzając mnie do łzawych i szybkich manewrów powiekowych w wersji „góra — dół”. W trakcie tych manewrów obowiązkowe jest zadarcie głowy wysoko do góry — ma to wyglądać dla zwykłego gapia jak nagły zwrot akcji błagalno-dziękczynnej w kierunku Wszechmogącego, ale w rzeczywistości jest to dramatyczna walka o wciśnięcie sobie łez z powrotem pod powieki.
Niepłodni… widzę ich wszędzie
Stoję tak sobie w kościele, mocuję się z własnymi gruczołami, dzieciaki śliczne jak te aniołki, które właśnie spadły z nieba i plączą się pomiędzy nogami swoich rodziców. Stoję. Nagle mój radar zaczyna wysuwać swoje czułki i wydawać różnego rodzaju piknięcia i szumy. „Oho! — myślę sobie. — Niepłodni są gdzieś w pobliżu”.
Nawet przez zamglone łzami oczy nie muszę długo szukać tych Niepłodnych. Stoją obok siebie. Sami. Nieruchomo. Wiek trzydzieści plus. Wzrok smutny. Skupieni. Prawie słyszę ich modlitwy: „Panie, obdarz nas dzieckiem. Takim jak to obok. Może być brzydsze. Może być nawet sto razy brzydsze. Ale obdarz nas dzieckiem…”. Oboje idą do Komunii Świętej. Później długo klęczą ze zwieszonymi głowami. Ona dłużej. Wydają się być skupieni tylko na modlitwie i swoim pragnieniu. Wydają się. Ale jej ukradkowe spojrzenie w kierunku małego dziecka obok i twarz zmieniająca się w prawie niewidzialnym grymasie bólu utwierdza mnie w przekonaniu, że mój radar jest dobrze nastawiony.
Niepłodni są wśród nas. I jest ich więcej, niż nam się wydaje.
Agnieszka Mans, fragm. najnowszej książki „Samotność w niepłodności”
Dostęp dla wszystkich
Wolny dostęp
Ten materiał dostępny jest dla wszystkich czytelników Chcemy Być Rodzicami.
Ale możesz otrzymać więcej posiadając Kontro Premium!
