Niepłodność to wspólny problem pary. Jednak sposób, w jaki kobieta przeżywa trudności z zajściem w ciążę może znacząco różnić się od reakcji jej partnera. O różnicach między płciami, trudnych emocjach i efektywnej komunikacji w związku rozmawiamy z Dorotą Gawlikowską– psycholożką z kliniki InviMed w Warszawie.
https://www.chcemybycrodzicami.pl/wp/wp-content/uploads/2016/07/pop-up-foto.jpg
Chcemy być z Tobą w kontakcie, zapisz się do newslettera, aby otrzymywać wartościowe informacje.
Przygotujemy dla Ciebie coś ciekawego i możesz być pewna, że nie zasypiemy Cię mailami.
Diagnostyka i leczenie niepłodności jest bardzo trudnym procesem, na przejście którego chyba nikt nie jest przygotowany… także psychicznie. Jedni znoszą to lepiej, inni gorzej. Co więcej, niepłodność dotyczy związku i potrafi na niego bardzo mocno wpływać.
Pojawiają się różne sytuacje i trudne do przepracowania emocje. Czasami para czuje potrzebę skorzystania ze wsparcia psychologa. Z czego wynikają takie trudności? Jak na niepłodność reaguje kobieta, a jak mężczyzna? O psychologicznym aspekcie leczenia niepłodności rozmawiamy z Dorotą Gawlikowską, psycholożką i psychoterapeutką par z kliniki InviMed w Warszawie.
Jak kobiety reagują na trudności z zajściem w ciążę? A jak mężczyźni?
Reakcje kobiet i mężczyzn na sytuację niepłodności zazwyczaj dość mocno się różnią. Mężczyźni w naszym społeczeństwie są zazwyczaj wychowywani do działania a kobiety do przeżywania.
Okazywanie uczuć, przeżywanie jest nadal często uważane za „niemęskie”, trudno się więc dziwić, że mężczyźni, którzy cierpią z powodu niepłodności tym bardziej nie chcą tego okazywać i mówić o emocjach.
Tymczasem kobiety często bardzo potrzebują rozmawiać o tym, co czują i wyrażać uczucia w bezpiecznym, akceptującym środowisku. Dlatego boleśnie odczuwają brak takich rozmów z partnerami.
Dla mężczyzn najważniejsze wydaje się ustalenie planu działania i kiedy to zostanie zrobione, rozmowy i analizowanie uczuć wydają się im zbędne albo wręcz szkodliwe. Boją się o swoje partnerki, jeśli te głęboko coś przeżywają i dlatego czasem wolą w ogóle na te tematy nie rozmawiać, niż bezradnie patrzeć na ich cierpienie i łzy.
Czy kobietom jest łatwiej mówić o niepłodności?
Kobiety także poszukują informacji i potrzebują działania, ale równolegle częściej szukają wsparcia i chcą zatroszczyć się o uczucia, jakie towarzyszą im w procesie starań.
Dla nich płacz nie musi oznaczać, że nie radzą sobie z sytuacją, stanowi raczej rodzaj oczyszczenia i pomocy zmierzającej do odzyskania sił. Rzeczywiście kobiety częściej i chętniej mówią o problemie niepłodności, podczas gdy mężczyźni zazwyczaj zamykają się w sobie i izolują.
Skąd biorą się te różnice?
Różnice w przeżywaniu niepłodności przez kobiety i mężczyzn na pewnym poziomie warunkuje nasza fizjologia. To kobieta zachodzi w ciążę, zatem to ona w każdym cyklu czeka na zmiany w swoim ciele, które mogą świadczyć o rozwijającej się ciąży lub jej braku.
Ona jest ze swoim ciałem w stałym kontakcie i przeżywa huśtawkę nastrojów, kiedy jednego dnia wydaje jej się, że wszystko zmierza w dobrym kierunku, a następnego ma wrażenie, że kolejny raz nie uda się osiągnąć wymarzonego celu.
Ona przeżywa wykonywanie testu ciążowego albo czeka na kolejną, znienawidzoną miesiączkę. Mężczyznom łatwiej jest zachować dystans do sytuacji, nawet pomimo wielkiego pragnienia rodzicielstwa, ponieważ mają szansę – na przykład będąc poza domem – choć na chwilę odwrócić uwagę od tematu starań i potem, z nowymi siłami, do niego powrócić.
Dla kogo niepłodność to większy ciężar– dla kobiety czy mężczyzny?
Bardzo trudno byłoby odpowiedzieć na to pytanie tak, aby nikogo nie zranić i nie skrzywdzić ani kobiety, ani mężczyzny. Moim zdaniem cierpienie obojga partnerów jest nieporównywalne. Kobiety zazwyczaj odczuwają bardziej boleśnie brak dziecka, co wynika nie tylko z ich indywidualnych potrzeb i pragnień, ale także z oczekiwań społecznych, jakie są wobec nich formułowane.
Społecznie, kobieta nadal jest postrzegana jako odpowiedzialna za posiadanie dziecka, które powinna „dać” mężowi i rodzicom, nadal to ona jest obarczana odpowiedzialnością za jego brak.
Także zegar biologiczny w przypadku kobiet bije szybciej, dając im mniej czasu na ewentualną prokreację, co stwarza atmosferę zagrożenia i pośpiechu, nasila lęk, stres i poczucie presji czasu. Kobiety boją się bardziej równieżz powodów kulturowych, np.głęboko zakorzenionych uprzedzeń ukazujących kobiety bezdzietne jako gorsze. Nic dziwnego, że dla kobiet bezdzietność i niepłodność jest ogromnym obciążeniem i zazwyczaj bardzo pragną zostać matkami.
Zobacz też: 3 największe emocjonalne wyzwania niepłodności – ty też z nimi walczysz?
Mężczyznom chyba nikt nie przypomina o tykającym zegarze biologicznym?
Mężczyznom także nie jest łatwo. Doświadczając niepłodności, także i oni mierzą się z oczekiwaniami społecznymi: w naszej kulturze zadaniem mężczyzny jest podobno zbudować dom, zasadzić drzewo i spłodzić syna.
W wielu środowiskach nadal są postrzegani przez pryzmat realizacji tych zadań i brak potomstwa naraża mężczyzn na drwiny i szyderstwa ze strony kolegów, a nawet członków rodziny. Bywa, że także ich męskość i sprawność seksualna jest w takich sytuacjach poddawana w wątpliwość, co boleśnie uderza w samoocenę i utrudnia radzenie sobie z sytuacją niepłodności.
Jak wygląda praca psychologa z parą dotkniętą problemem niepłodności?
Aby pomóc parze, staram się zawsze indywidualnie spojrzeć na cierpienie każdej ze stron i bez niepotrzebnego wartościowania zrozumieć, czym jest dla niej i dla niego zmaganie się z przedłużającą się bezdzietnością.
W naszym społeczeństwie pary bezdzietne są narażone na nieustanne ocenianie ich intencji i działań: to, czy i dlaczego chcą mieć dzieci, jakimi sposobami dążą do ich posiadania, a więc ich motywacja, etyka i życiowe decyzje stały się szczególnie w ostatnich latach przedmiotem publicznej debaty.
Mam poczucie, że właśnie dlatego dobrze jest unikać porównań i ocen, a skoncentrować się na spokojnym rozumieniu i daniu parom przestrzeni do indywidualnego, osobistego i intymnego przeżywania swojego życia we wszystkich jego przejawach.
Jak w tej sytuacji – mimo tak dużych różnic – stworzyć „wspólny front”?
Parom często brakuje informacji, które uspokajają i pozwalają zachować dystans w sytuacji różnic w przeżywaniu niepłodności. Partnerzy często obawiają się, że skoro nie przeżywają wszystkiego tak samo, oznacza to kryzys i zagrożenie dla związku.
Odmienne przeżywanie podobnych sytuacji przez partnera lub partnerkę odbierają jako jego/jej mniejsze zaangażowanie w leczenie czy wręcz brak potrzeby rodzicielstwa.
Dlatego podczas warsztatów, zwłaszcza tych dotyczących wzajemnego wspierania się w niepłodności, zapraszam pacjentów do przyjrzenia się tym różnicom i staram się zwrócić uwagę na popełniane błędy w interpretacji wzajemnych zachowań, które czasem prowadzą do szkodliwych nadinterpretacji i niewłaściwych wniosków, wpływających negatywnie na atmosferę w związku.
Zobacz też: Czekanie… pewnie znasz to aż za dobrze! Psycholog: „Troska o siebie to możliwość chociaż częściowego odzyskania poczucia kontroli”
Jak można zapisać się na warsztaty psychologiczne?
Każda klinika InviMed organizuje bezpłatne warsztaty psychologiczne otwarte dla wszystkich zainteresowanych. Informacji o nich można szukać w zakładce Aktualności na www.invimed.pl.
Wstęp jest wolny, natomiast ze względu na ograniczoną liczbę miejsc, liczy się kolejność zgłoszeń. W Warszawie cyklicznie organizuję warsztaty: Czy można nie stracić nadziei?, Ona i On – jak się wspierać w trakcie leczenia niepłodności?, Jak zadbać o siebie i dziecko w czasie ciąży? oraz Rodzicielstwo dzięki dawstwu.
Zapraszam na nie wszystkich zainteresowanych. Liczba miejsc jest ograniczona, ale warsztaty powtarzają się cyklicznie, więc każdy ma szansę z nich skorzystać.
![Logo: InviMed]()
Tu kupisz e-wydanie magazynu Chcemy Być Rodzicami
