Od zawsze czytam kryminały. Uwielbiam historie, gdzie przenikliwość detektywa pokonuje pomysłowość przestępcy. Kryminały skandynawskie czytam od dość dawna, zaczynając swoje zamiłowanie do mrocznych, mglistych historii od genialnego Henninga Mankella. 

Liza Marklund nie pisze typowych kryminałów. Jej bohaterką jest reporterka kryminalna Annika Bengzton, której życie prywatne jest prawie równie ważne jak tropienie zawodowych morderców i terrorystów. Powiem szczerze, nie przepadam za Anniką (a sympatia do głównego bohatera jest dla mnie ważna). Zawsze była troche za bardzo rozhisteryzowana, nieracjonalna, nie rozumiałam jej wyborów. Dlatego nie ceniłam serii książek Marklund o Annice.

Tymczasem „Granice” to świetna książka. Myślę, że to jej pierwsza naprawdę dobra książka. Tak jakby przez kilka lat od wydania „Miejsca w słońcu” autorka wraz z bohaterką dorosły. Marklund pisarsko a Bengzton życiowo.

W książce są dwa główne wątki. Jeden to historia uprowadzenia Thomasa, męża Anniki, wraz z całą delegacją Fronteksu, przez terrorystów. Historia jest opowiadana przez Thomasa i robi piorunujące wrażenie. Opis życia porwanych, upodlenie, poniżenie, śmierć.Ta historia dla mnie zdominowała książkę. Mimo, że jest jej mniej ma wielką siłę rażenia.

Drugi wątek to życie Anniki w Sztokholmie po porwaniu. Trochę pracy (wątek seryjnego mordercy kobiet) oraz negocjacje z terrorystami prowadzone wspólnie z Haleniusem, przełożonym Thomasa. Co się zrodzi z tej współpracy w trudnych warunkach? Czy Annika poświęci wszystko by wydostać Thomasa? I czy Thomas przeżyje?

Warto przeczytać.

Zaloguj się Zaloguj się