„Po dziewięciu latach współżycia pierwsze dziecko. I przez pierwsze tygodnie, zamiast się cieszyć (chcieli obydwoje córkę i mają córkę – i bardzo kochają), wciąż płakała i płakała. Aż się wstydziła swojego stanu, bo nie mogła go sobie wytłumaczyć”. (Magdalena Kicińska, Pani Stefa)
Reakcja na pojawienie się dziecka
Zdarza się, że
dziecko wyczekiwane, wystarane, wymodlone nie budzi w jednym lub obydwojgu
rodzicach spodziewanego zachwytu. Matka nie odczuwa radości, nie ma poczucia
spełnienia, zakończenia sukcesem trudnego życiowego etapu. Zamiast tego, w
wersji łagodnej, jest smutek, rozdrażnienie, ogromne zmęczenie, rozczarowanie.
W wersji skrajnej jest „chodzenie po ścianach”, urojenia, lęki, myśli o
skrzywdzeniu lub pozbyciu się dziecka. Długie i intensywne starania o ciążę
niestety nie chronią przyszłych rodziców przed różnymi stanami emocjonalnymi po
narodzinach. Mogą natomiast wywołać wyjątkowo dokuczliwe poczucie winy,
zaskakiwać i utrudnić poszukiwanie pomocy.
Dostęp dla posiadaczy Konta Premium
Kup Konto Premium
Ten artykuł był opublikowany w jednym z naszych magazynów Chcemy Być Rodzicami. Aby zobaczyć materiał wykup Konto Premium.