Przyjeżdżam do Wioski w samo południe słonecznego dnia. Odnoszę wrażenie, że już kiedyś tu byłam. Szeregi jednakowych domków, starannie wypielęgnowane trawniki, ogródki przydomowe, na niektórych podjazdach samochody, w głębi plac zabaw i boisko do koszykówki, droga główna przez całe osiedle…
Otóż to, trafiam na zwyczajne osiedle domków jednorodzinnych, na jakim mieszka wielu z nas. W pierwszym budynku zorganizowano dział administracji, w innym – świetlicę i sale do zajęć terapeutycznych, kolejne to domy rodzin SOS. Wita mnie Dyrektor SOS Wioski, Jarosław Świerczewski. Drzwi jego gabinetu stoją otworem, dla wszystkich i o każdej porze, to mały pokoik, przytulny, tętniący pracą. W rozmowie o SOS Wioskach i roli dyrektora pada wiele słów, ale wszystkie podszyte są troską o to, żeby każdy mieszkaniec był otoczony taką opieką, jakiej potrzebuje. To klucz do udanego funkcjonowanie społeczności wioskowej – zapewnić wsparcie, fachowy personel, budżet, a jednocześnie nie ingerować w życie poszczególnych rodzin, pozwolić im na działanie według własnych zasad. Być blisko, a jednocześnie nie narzucać się. Ogólne ramy funkcjonowania rodzin w ramach wspólnoty wioskowej są jasno określone i jednolite dla wszystkich, a jednak odwiedzając poszczególne domy, w każdym z nich czuję się inaczej.
Obiad u sąsiadki
Ruszamy do pierwszej rodziny. „Dzień dobry Mikołaj, już po szkole?” – rzuca dyrektor do chłopca siedzącego na płotku. „Cześć Marek, co u Ciebie?” – pozdrawia innego chłopca. To takie zwyczajne, naturalne wśród lubiących się sąsiadów. Pukamy do drzwi jednego z domków. Otwiera nam Wiola, mama ośmiorga dzieci. Z uśmiechem karci nas za spóźnienie na obiad. Rozglądam się po mieszkaniu, widzę rysunki dzieci na lodówce, czuć matczyne ciepło. Rozmawiamy o przepisie na rybę, motywacjach, codzienności, ale i tak za każdym razem kończy się na opowiadaniu o dzieciach. O jej skarbach, jak sama mówi. Mieszka tutaj z biologiczną córką (16 lat) i siódemką dzieci w wieku od 5 do 11 lat. Doskonale zna ich mocne strony, chwali się sukcesami. Nie ukrywa trudności i wyzwań, z jakimi się boryka. Obydwie wiemy, czym są deficyty emocjonalne u dzieci „po przejściach”, a przecież każdy podopieczny ma za sobą trudną przeszłość.
Dzieciaki wracają ze szkoły, pierwszy wbiega Dominik, rzuca się w ramiona mamy SOS i tonie w całusach. „Skarbuś mój, co tam w szkole?” – pyta z ciepłem w głosie Wiola. Dom zaczyna tętnić życiem, coraz więcej osób kręci się po domu, gównie w okolicy kuchni. Wiedzą, że mama jak zwykle przygotowała coś pysznego.
Idziemy odwiedzić rodzinę Joanny. Drzwi otwiera nam dorosła biologiczna córka, która przyszła w odwiedziny do mamy. Właśnie wychodzi na spacer z psem i zabiera najmłodszego Dominika, żeby mama mogła ze mną spokojnie porozmawiać. Ale zanim ją poznaję, zderzam się z wielkim psem. „To przytulanka moich dzieciaków, najmłodszy wkłada mu rękę do pyska, a zwierzak nawet oka nie otwiera, gdy śpi” – mówi Joanna. Jej dzieci zaraz przyjdą ze szkoły, trójka z nich chodzi do 6. klasy, tak jak moja córka. Rozmowa szybko schodzi więc na tematy macierzyńskie, jak to jest z dziewczynkami w tym wieku, ich nastrojami i dojrzewaniem. Joanna i jej mąż są rodzicami SOS o najkrótszym stażu, dopiero zaczynają budować swoją rodzinę SOS. On pracuje poza wioską (taki jest warunek formalny), wyjeżdża rano i wraca późnym popołudniem.
Dostęp dla wszystkich
Wolny dostęp
Ten materiał dostępny jest dla wszystkich czytelników Chcemy Być Rodzicami.
Ale możesz otrzymać więcej posiadając Kontro Premium!
