Śmierć dziecka to jedno z najgorszych doświadczeń, jakie może spotkać rodzica. Traumę może dodatkowo pogłębić niezrozumienie ze strony otoczenia. O tym, jak ważne jest wsparcie bliskich w tak tragicznym momencie, przekonała się ta kobieta. Napisała wzruszający list do pielęgniarek, które okazały jej niezwykłą troskę i pomoc w najtragiczniejszym momencie jej życia.
https://www.chcemybycrodzicami.pl/wp/wp-content/uploads/2016/07/pop-up-foto.jpg
Chcemy być z Tobą w kontakcie, zapisz się do newslettera, aby otrzymywać wartościowe informacje.
Przygotujemy dla Ciebie coś ciekawego i możesz być pewna, że nie zasypiemy Cię mailami.
Ciąża Rachel Whalen rozwijała się prawidłowo i nic nie zapowiadało nadchodzącej tragedii. Kobieta planowała więc przyszłość, urządzała dziecięcy pokój, kupiła ubranka i akcesoria dla malucha.
Tuż przed porodem ciężarna dowiedziała się jednak, że jej córeczka nie żyje. Jak można opisać to, co czuła Rachel? Szok, niedowierzanie i ogromny ból. Jak wspomina, ogromne wsparcie okazała jej wówczas rodzina i przyjaciele, co pomogło jej się uporać ze stratą.
Zobacz także: Kobiety szczerze o poronieniu. Zobacz kulisy kampanii „Project Benjamin”
Straciła dziecko. Z traumą pomogły jej się uporać pielęgniarki
Rachel jest wdzięczna jeszcze kilku innym osobom, bez pomocy których z pewnością nie byłaby w stanie przetrwać najcięższych momentów tuż po śmierci dziecka. Do tych wyjątkowych osób zdecydowała się napisać szczery list, w którym wymienia rzeczy, za które jest im szczególnie wdzięczna.
Do pielęgniarek
Dziękuję za uratowanie mnie. Wasze umiejętności i wiedza ocaliły mnie przed podzieleniem losu mojej córki. Wasze współczucie i ludzkie podejście przywróciły mnie do życia. Sprawiłyście, że uwierzyłam w życie po śmierci.
Dziękuję pielęgniarkom, które zawsze pilnowały, aby mój mąż miał wystarczająco dużo poduszek, kiedy zostawał ze mną w szpitalnej Sali. Dziękuję pielęgniarkom, które pozwalały przemycać mężowi smakołyki dla mnie. Wiedziałyście, że to było duże przeżycie również dla niego i zdawałyście sobie sprawę, że on również potrzebuje troski.
Dziękuję pielęgniarce, która z sali porodowej poszła ze mną na oddział intensywnej terapii. Dziękuję za to, że stałaś się moim adwokatem, kiedy nie byłam w stanie mówić, bo byłam zbyt zajęta walką o własne życie. Nie jestem pewna, czy bez Ciebie byłabym w stanie zobaczyć moją córkę.
Dziękuję pielęgniarkom, które nauczyły mnie, jak wypełnić biustonosz lodem, aby stłumić laktację. Chciałaby też Wam podziękować za podtrzymywanie mnie na duchu, kiedy płakałam nad ciężarem, którego nie byłam w stanie udźwignąć. Wasze uściski nie zmniejszyły ciężaru, ale wprowadziły promyk słońca do mojego ponurego świata.
Dziękuję pielęgniarce z oddziału intensywnej terapii, która przyszła mnie umyć po śmierci córki. Dziękuję, że pomogłaś mi umyć twarz i uczesać włosy. Wciąż pamiętam, jak je gładziłaś. To nie było wymuszone. To był z Twojej strony szczery gest.
Dziękuję pielęgniarce, która przykucnęła przy moim łóżku i zapytała o Dorothy. Nigdy nie zapomnę, gdy się nade mną pochyliłaś tak, jakbyśmy były przyjaciółkami i spytałaś: „czy chcesz mi o niej opowiedzieć?”
Dziękuję pielęgniarce, która ubrała moją córkę i zrobiła jej zdjęcie. Dziękuję, że upewniłaś się, że czapeczka nie zasłania jej oczu i że jej rączki były odpowiednio ułożone. To zdjęcie jest teraz dla nas najcenniejsze.
Dziękuję pielęgniarkom, które poświęciły czas na przeczytanie mojej karty przed swoją zmianą w pracy. Chcę Wam podziękować za to, że znałyście nasze imiona i imię córeczki. To wiele dla nas znaczyło i sprawiło, że poczuliśmy się niemal jak Wasza rodzina.
Dziękuję pielęgniarce, która wślizgnęła się cicho do mojego pokoju pierwszej nocy po stracie Dorothy i trzymała mnie za rękę. Dziękuję, że podzieliłaś się ze mną historią o swoim dziecku, które również straciłaś. Dziękuję, że byłaś pierwszą osobą, która wyprowadziła mnie z izolacji. Twoja obecność była zbyt piękna, żeby być prawdziwa. Nadal nie jestem pewna, czy sobie Ciebie nie wyśniłam, żeby przetrwać tę pierwszą samotną noc.
W końcu, chciałabym podziękować pielęgniarkom, które doglądały mnie, gdy byłam w ciąży z młodszą siostrą Dorothy. Nawet po tym, gdy Frances przyszła na świat, nigdy nie zapomniałyście, że przed nią był ktoś jeszcze. Wiedziałyście, że narodziny Frances nie uczyniły mnie matką po raz pierwszy. To było moje drugie dziecko.
Z wdzięcznością,
Ta, której przywróciłyście wiarę
Tu kupisz e-wydanie magazynu Chcemy Być Rodzicami
Źródło: www.en.newser.com